خیلی وقت پیش بود که برای خالی کردن gmail برای فضای بیشتر، سراغ اولین ایمیل ها رفتم تا اون ها رو پاک کنم و به خروارها خروار مطلب و پاورپوینت های هشت بهشت و لینک ها و اطلاعات دیگه برخوردم که یه زمانی عادت داشتم برای همه بفرستم. ایمیل هایی که معمولا جوابی نداشتند و شاید تعداد کمی از سر ادب و رودربایستی رپلای میکردند:«خوب بود» یا «چه باحال». و بعضی ها هم درجواب اونها ایمیل هایی دیگه ای میفرستند. یادم میاد زمان خیلی زیادی طول کشید تا بتونم همه اون ایمیل های وارده رو هم بخونم. حتی یادم میاد بعد از فارغ التحصیلی کارشناسی بود که یه روز تصمیم گرفتم همه اون ایمیل ها رو باز کنم و حتی به بعضی هاشون بعد از چندین سال جواب هم دادم...

 در عین حال که با عقل سی سالگیم به عقل هجده نوزده سالگیم میخندیدم، ولی اعتراف میکنم که دلم تنگ شد برای روزهایی که "فکر میکردم" کسانی رو دارم که میتونم وقتی یه مطلبی رو میخونم یا یه عکسی رو میبینم، بدون اینکه به چیز دیگه ای فکر کنم، اون رو براشون ارسال میکردم. دلم تنگ شد برای مکالمه های گاه به گاه هرچند کوتاه که «خوب بود» یا «چه باحال»! 

واقعیت اینه که هجده ساله باشیم یا سی ساله فرقی نمیکنه، همیشه خوشحال میشیم از داشتن یه همچین کسی تو زندگیمون چون وجه هایی از تنهایی زندگی هستند که هیچ جمعی نمیتونه اونها رو کم کنه یا از بین ببره. اما میشه این وجه ها رو با هم شریک شد. هرچند شاید فکر کنین که الان فضای مجازی با این همه امکانات و دسترسی که داره این کارو به آسونی و سرعت انجام داده. ولی خود من این اتفاق رو بیشتر نامبارک میدونم. من دلم یه فضایی میخواد که بشه حتی چند سال برای خوندن یه مطلب صبر کرد، و همین طور چند سال برای جواب دادن بهش. هرچند شاید این آخری خیلی خوب نباشه;) 

خلاصه که کمی غبطه خوردم به خود نوجوون و جوونی که حداقل جسارت اینو داشت که پاورپوینت های هشت بهشت رو فوروارد کنه به همه کانتکت هاش حتی به ایمیل استادی مثل دکتر اسکندری و از جانب اون ایمیل توبیخیه هم دریافت کنه که خانم فلانی دیگه حق نداری بجز تکلیفت ایمیل با محتوای دیگه ای برام بفرستی وگرنه از لیست کلاس بلاکت میکنم :)

نتیجه گیری اخلاقی داستان اینکه: 

فضای رایگانی که ایمیل یاهو در اختیار کاربر میذاره یک ترابایت هست، در حالی که فضای رایگان جیمیل فقط 15 گیگه. با یاهومیل مجبور به پاک کردن چیزی یا پرت شدن وسط خاطره های جوونی نمیشین!