زندگی هیچ کس بی حسرت نیست. هیچ کس نیست که اشتباه نکرده باشد. هیچ کس نیست که اگر بتواند به عقب برگردد و همه چیز را درست کند بگوید: نه! نمیخواهم! به زندگی هرکس که نگاه میکنی میبینی حسرتی دارد.آرزویی دارد که ای کاش آن کار را کرده بود. ای کاش آن کار را نکرده بود. اگر مسیر دیگری را رفته بود بهتر بود. جایی نوشته بود: اگر فکر میکنی در زندگی ات هیچ اشتباهی نکرده ای پس درست زندگی نکردی! اشتباه و حسرت، گریزناپذیرند.

ولی تفاوت اینجاست. یک عده این فکر را فقط در حد یک فکر نگه میدارند و مسیر پیش رویشان را ادامه می دهند و یک عده توی این حسرت و ای کاش گیر می کنند و همۀ انرژیی که برای تغییر امروز و فردا دارند را میگذارند برای غصه خوردن و ماندن در گذشته. اگر تو جزو دسته دومی، بدان که زمان منتظر تو نمیماند که غصه هایت را تمام کنی. اگر به میخ غصه و حسرت گذشته گیر کنی، امروز و فردایت است که نخ کش می شود. اما اگر از فرصت امروزت استفاده کنی میتوانی کاری کنی که فردا، غصۀ امروزت را نخوری!

خودت را ببخش. آدم اینطوری است. در هر زمانی بهترین کاری که از دستش بر می آمده را انجام داده؛ حتی اگر فکر میکنی عملاً کاری انجام ندادی هم باز خودت را ببخش. چون آن موقع بهتر از این نمیدانستی و بیشتر از آن نمیتوانستی. آدم حسرت می خورد چون فکر میکند اگر به عقب برمیگشت جور دیگری عمل میکرد. اما اگر هزاران بار هم به همان لحظه برگردی، با همان افکار، همان شرایط، همان محیط، همان آدمها، باز هم همان کار را خواهی کرد. تو نمیتوانی با افکار امروزت، تصمیم دیروزت را محاکمه کنی. این منصفانه نیست !

اصلاً فکر کن زمان به عقب برگشته. میخواهی با آن چکار کنی؟ هر کاری که به نظرت می رسد را همین حالا انجام بده. ساعت برنارد را یادت هست؟ ساعتی که میتوانست همه چیز را متوقف کند تا برنارد همۀ کارها را راست و ریست کند. ساعت برنارد خیالی بود. اما تو خودت میتوانی ساعت برنارد خودت باشی. میتوانی زمانت را متوقف کنی یا به جلو ببری یا به عقب برگردی. به آنچه که امروز انجام میدهی. اما تصمیم بگیر. توی گذشته گیر نکن!

چه اهمیتی دارد که آدمهایی که خودشان کامل نیستند، خودشان اشتباه رفتند، اشتباه کردند، اشتباه تصمیم گرفتند در مورد تو چه فکری میکنند. در مورد اعمال و نیات آدمها را کار به به خدا بسپار اگر میخوای ضرر نکنی! اگر از کسی آسیب دیدی، فکر میکنی اگر نیت کسی بد بوده و عمداً به تو آسیب زده، بگذار خدا در مورد کارش قضاوت کند. اگر هم نیت او خوب بوده اما اشتباهی به تو آسیب زده، باز هم بگذار قضاوتش با خدا باشد چرا که تو هم مثل آن آدمها ناقص هستی و شاید گاهی با نیت خوب به کسی صدمه زده باشی.

آدم ها بیشتر از هر چیز به بخشیده شدن نیاز دارند. خودت را ببخش! دیگران را هم ببخش. این کوله باری که پر از سرزنش خودت و دیگران است را پایین بگذار تا با سبکباری بتوانی به رفتن ادامه بدهی.