خوبی های جهان رنگارنگ و بی انتهاست. اینقدر رنگارنگ که هرکس میتونه رنگی از خوبی برای خودش داشته باشه و اینقدر بی انتها که هرچقدر داشته باشی بازم بیشتر از اون هست. پس تنگ نظری و حسادت هیچ منطقی نداره، جز سلب آرامش روح و جسم. مثل یه سوراخ توی پیله میمونه: از طرفی توی این پیلۀ تنگ دست و پا میزنی و راه به جایی نداری و از طرف دیگه نمیتونی پروانه بشی، چون پیله ات سوراخه.

خدا به هرکس اونقدر نعمت های زیادی بخشیده که اگه آدم وقتش رو بذاره سر شمردن این خوبی ها و نعمت عا تا آخر عمر وقت پیدا نمیکنه برای دیدن اونچه بقیه دارند و خودش نداره. چه خوب گفت سعدی :

از دست و زبان که بر آید کز عهدۀ شکرش به درآید؟

و جالب اینجاست که هرقدر نعمت های خدا رو بیشتر ببینی و شکرگزارتر باشی، نعمت ها بیشتر میشه و هرچقدر چشمت رو به نعمت های دیگران بدوزی، داشته های خودت رو کمتر میبینی و دنیا برات تنگ تر میشه. طوری که انگار میخوای خفه شی. اما این طناب داریه که خودت به گردن خودت انداختی و خودت رو بهش آویزون کردی. خوبی های جهان رنگارنگ و بی انتهاست و قطعا رنگی از این رنگ ها به زندگی تو هم اومده. هرکسی بنا به راهی که باید میرفته داشته هایی داره یا اونطور که بعضی ها میگن هرکس با توجه به داشت هایی که داره باید راهی رو طی کنه و به آخر برسونه. مهم نیست این عبارت رو از کدوم طرف بخونی، مهم اینه بدونی که راه تو با بقیه یکی نیست. پس امکانات هم نباید یکی باشه.

خدا بزرگه، خدا غنی ست، خدا بخشنده است. اما خدا حکیم هم هست، علیم هم هست، مدیر و مدبر و مربی هم هست. باز کردن گره ها کار خداست. خدا برای هرکس طرح و برنامه ای داره.

هان مشو نومید چون واقف نی ایی ز اسرار غیب باشد اندر پرده بازی های پنهان، غم مخور!

ایمان بیار به اینکه خدا تو رو به حال خودت رها نکرده.

مَا وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَمَا قَلَی که پروردگارت تو را رها نکرده و مورد خشم و کینه قرار نداده است

خدا هدفی جز کمال برای آفریده هاش در نظر نگرفته. خدا نمیخواد تو رو ضعیف کنه یا خوار و خفیف کنه. خدا میخواد تو رو توی جنبه هایی که ضعف داری قوی کنه. چون خدا مربیه . اگه ببینه تو فورهندت خوبه و توی بک هند کمیتت لنگ میزنه اینقدر برات بک هند میزنه و توپت رو اوت میکنه تا بالاخره بتونی بک هندت رو عالی کنی. درسته که گاهی سخت میشه. ولی سخته چون تو میتونی. سختی برای همه هست. همه یک جوری توی رنج هستند، چون که رنج صیقل دهندۀ روح آدمیه.

لقد خلقنا الانسان فی کبد همانا ما انسان را در رنج آفریدیم

پس به جای نالیدن از این رنج ها، به این فکر کن که قراره از هر رنجی به چه چیزی پی ببری. کدوم نکته رو باید بفهمی که تا حالا نفهمیدی. کدوم جنبۀ وجودت نیاز داشته با این رنج قوی بشه. کجای زندگی خودت یا دیگران، این رنج به کار میاد.

همۀ کرم ها پروانه نمیشن؛ فقط اونهایی پروانه میشن که بتونن توی خودشون فرو برن و پیله بتنن و توی اون پیله رنج پروانگی رو تحمل کنند. از رنج هات فرار نکن. این رنج ها بال پرواز تو هستند. این زخم ها، بزرگترین سرمایه های زندگیت میشن. باور داشته باش. تو سزاوار پروانه شدنی، توی دنیای کرم ها نلول.