چند سال پیش که هنوز ازدواج نکرده بودم، برای ذخیره یه سری از مطالبی که در زمینه ازدواج میخوندم یه کانال تلگرام برای خودم ساختم. اما بعد از ازدواج این کانال همینطوری باقی موند تا اینکه گهگاهی به دوستانی برمیخوردم که در شرایط مشابه بودند و کمک مشورتی میخواستند در این زمینه و  به عنوان یه منبع مطالب اون رو اختیارشون میگذاشتم.الان تصمیم گرفتم که این مطالب رو از آرشیو تلگرامم دربیارم و یکم عمومی ترش کنم.

من تقریبا از اواخر خردادماه تا الان ورزش و باشگاه رو شروع کردم. از روز شنبه تا چهارشنبه روزی یک ساعت ونیم تمرین داشتم. کلاسی که میرم چند نوع ورزش رو به صورت ترکیبی انجام میده، مثل پیتلاتس، فیتنس، اچ آی تی، توباتا، تمرینات اینتروال و ایستگاهی و از این دست حرکات.

چرا کارم رو عقب میندازم؟ این سوالی هست که بعضی از ماها دائم داریم از خودمون میپرسیم و دلیلش رو نمیدونیم. عقب انداختن کارها عمدتا برمیگرده به سخت بودن شروع کار و توقع تموم کردن سریع و سیرشون. در واقع مهمترین علت تعلل آدمها توی انجام کارهاشون همین کمالگراییه.

درسته که هیچ چیز، واقعا هیچ چیز برابری نمیکنه با حس لمس صفحات کاغذی کتاب موقع ورق زدنشون، یا بوی صفحات کاغذی وقتی که کتاب رو تازه میخری، یا تا زدن گوشه صفحه ای که یه جمله قشنگ برای تو داشته، یا تپل شدن کتاب بعد از خوندنش و جا نشدنش توی قفسه کتاب، یا اصلا چرخیدن توی کتابفروشی ها وسط قفسه های کتاب ولی کتابخوان هم وسیله خوبیه برای کتاب خوندن و میتونه کمک کنه همچنان لذت مطالعه همراه ما باشه. مخصوصا که توی خیلی از شرایطی که نمیشه کتابی همراه داشت میشه ازش استفاده کرد.

احتمالا عنوان این پست شما رو به اشتباه انداخته. این پست درباره انار، میوه سرخ و دانه دانه نیست. بلکه درباره شهری است به اسم «انار» که یکی از شهرهای استان کرمان هست. من مدتی هست در این شهر ساکن شدم و مثل خیلی های دیگه، تا پیش از آن، اسم این شهر رو نشنیده بودم و تصمیم گرفتم یک پست رو به معرفی این شهر اختصاص بدم چون بار اولی که میخواستم به مقصد انار بلیط اتوبوس بخرم، وقتی پشت تلفن گفتم که برای شهر انار بلیط میخوام خانم اپراتور با عصبانیت گفت: خانوم انار که اسم شهر نیست و گوشی رو قطع کرد :/ بنابراین این مطلب رو تا انتها بخونید تا برخوردهای اینطوری کمتر پیش بیاد:) (مطالبی که نوشتم از برداشت ها و مشاهدات خودم هست و اگر جایی نیاز بوده به منبع لینک دادم.)

به مطلبی برخوردم و فکر کردم بد نیست نظرم در مورد آن را به صورت پستی در وبلاگ منتشر کنم. 

مطلب در مورد کتاب صوتی (منظور پادکست نیست) و کتاب کاغذی (یا شکل دیجیتال آن) و در واقع مقایسۀ تجربه خوانش و شنیدن کتاب هاست.  در اوایل نام کتاب صوتی، کتاب گویا یا Talking Bookبوده و بعداً به Audio book یا کتاب صوتی نامگذاری شدند.

مدتهاست که کتاب "نیمه تاریک وجود " اثر دبی فورد را خوانده ام و میخواستم در موردش مطلبی بنویسم اما فرصتش دست نمی داد . این کتاب به طور کلی در مورد یک مکانیزم دفاعی ضمیر ناخودآگاه یه اسم "فرافکنی" صحبت میکند. صبحت کردن در مورد این مسائل نیاز به زمانی بیشتر از یک پست وبلاگی دارد اما برای آنکه به اصل مطلب بپردازم سعی میکنم به طور خلاصه کلیتی از آن را بیان کنم. هرچند که این کلی گویی باعث از دست رفتن عیار علمی این بحث خواهد شد اما امید اندکی دارم که بتوانم ضمن این مطلب برای خوانش این کتاب مفید و دوست داشتنی از شما دعوت کنم.

راستش اسم صمد بهرنگی را خیلی شنیده بودم . مخصوصا از زمانی که وارد دانشگاه شدم. به خصوص نقل قول هایی که از صمد بهرنگی و کتابهایش میخواندم. بیشتر از همه ماهی سیاه کوچولو. خیلی وقت پیش کتاب ماهی سیاه کوچولو را خریدم ولی از آنجایی که فکر میکردم صمد بهرنگی باید خیلی آدم به قول امروزی ها خفنی باشد، مدام مطالعه کتابش را به تعویق می انداختم و سعی داشتم در این مدت کمی توشه مطالعاتی و تفکراتی ذخیره کنم تا وقتی کتابش را خواندم کاملا درکش کنم و نکند که جایی را خیلی